آدم و حوا

آدم و حوا

وقتی پدر و مادر اولیه مان ، در بهشت بودند هر دو دارای اندامی یکسان بودند . وقتی از بهشت بیرون شدند پدر که دارای مردانگی نسبی ای بود اندام تناسلی مردانه و مادر که دارای زنانگی نسبی ای بود اندام تناسلی زنانه ای به خود گرفت . این برجستگی ها با مشقت بسیار ، طی سالیان سال بر آنها پدیدار شد هر چند که تا لحظه مرگ ، این برآمدگی ها بسیار کوچکتر از آنی که هم اکنون ، انسان بر آن است ، بوده است . پدر و مادر ( آدم و حوا ) بر هم نزدیک می شوند و فرزندانی را تولید می نمایند . این در حالیست که آن فرزندان ، دارای ناهنجاری مونگولیسم می شوند چرا که گویی آدم و حوا مانند دو خواهر و برادر بلکه بیشتر از آن ، با هم نزدیکی کرده اند . آنها هزاران سال عمر کردند و طی این هزاران سال ، نزدیکی های بسیاری انجام دادند که از بین آنها بسیاری پوچ ، و اندک نتیجه ای به شکل نوزاد بر آنها پدید آمد که از قضا آنها هم دارای مشکل مونگولیسم بودند . این نسل ها طی هزاران سال یکی پس از دیگری آمد و رفت . در طی این آمد و رفت ها هرچند زمانی ، شعوری بر شعور و خاصیتی بر خاصیت نسل قبلی مونگولیسم اضافه می شد به طوری که گاهی آن نسل ها با نسل‌های قبل خود ، درگیری ادراکی و تفهیمی نیز پیدا می کردند و گاهی از آینده هم برای بهبود کیفیت زندگی خود و نسل هایشان ، مطلع و پرتکاپو می شدند به طوری که نوعی پیامبر زمانه خود به شمار می رفتند . این نسل ها از مرکزیت جایی که پدر و مادر اولیه در آن بودند که می توان به آسیای شرقی کنونی از آن یاد برد در طی دوره های مختلف حیات زمین و از عمرهای طولانی و به تدریج کوتاه ، به جهت های مختلف زمین مهاجرت کردند و با خورد و خوراک و آب و هوای مختلف مواجه شدند و از آنها به تدریج اشخاصی « تمدن گرا » و شکل ها و رنگ ها و نژادهایی مختلف پدید آمد .

+ نوشته شده در چهارشنبه ۲۹ فروردین ۱۴۰۳ ساعت ۱:۳۴ ب.ظ توسط علی اکبر واصف  |